Een mens zou het niet verwachten, maar ondanks het gedeelde slaapvertrek met vijf andere kerels – en minstens één ronkende Bart – was dit zonder twijfel mijn beste nacht van de hele trip. Gewoon doorgeslapen. Geen wakker gesnurk, geen wc-bezoekjes, geen mug in m’n oor. Het zal wel aan het voortreffelijke gezelschap liggen, of aan de gezonde buitenlucht… of aan beide.
Om 9 uur schuiven we aan voor het ontbijt in een charmante houten lodge, inclusief het klassieke Noorse grasdak. Een ontbijt zoals het hoort: degelijk, eenvoudig, en – belangrijkste – met koffie. Voor de fijnproevers onder ons (lees: Geurt) is er zelfs de beruchte tandpastatube-kaviaar. Alles om een stevig dagje peddelen aan te kunnen.
Om 10 uur worden we verwacht voor de rafting. Onze gids is Dave – een Brit die in Finland woont en in Noorwegen werkt. Cosmopolitischer wordt het niet. De zon straalt, 25°C op de teller, en dat in Noorwegen! We trekken onze wetsuits aan, helm op, zwemvest vast – alles topmateriaal. Dan de bus op, stroomopwaarts, naar het vertrekpunt van onze waterexpeditie.
Vijf boten, vijf teams, en jawel: de McMotoBoys delen een raft. Laat ons zeggen dat het motorgevoel toch net iets anders is dan peddelen, maar onze inzet is groot en de sfeer nóg groter. Halverwege, na een picknick aan de oever, zijn we volledig opgewarmd – figuurlijk én letterlijk – en gids Dave knikt goedkeurend. "Not bad, lads." Wij blij.
Na deze natte topper spoelen we het Sjoa-water van ons af onder een warme douche. De vermoeidheid slaat toe, maar onze honger nóg harder. Gelukkig hebben we een reservatie staan om 20:00, dus er is nog tijd voor een ontspannend biertje op het terras. En jawel, uit Stevens BMW-koffers tovert hij als bij wonder een Dupont biertje tevoorschijn. Santé, McMoto-style.
’s Avonds schuiven we weer aan tafel, klaar voor een voorgerecht en hoofdgerecht. Maar… geen dessert? Dat zit niet lekker. Mark probeert zijn charmes in de strijd te gooien, maar de serveerster houdt voet bij stuk. Tijd voor plan B: als ze afruimt, vraagt Mark onschuldig wat het dessert zal zijn. “Er is geen dessert,” zegt ze. Waarop Mark zegt dat de jongen die net bediende beloofd had iets klaar te maken. Verwarring alom.
In de keuken horen we zachte commotie en kunnen ons lachen niet inhouden. Plots komt de jongen terug naar onze tafel – gelukkig met een brede glimlach – en grapt mee: “You’re pulling her leg, right?” Geen dessert dus, maar wél een geslaagde practical joke, én een avond vol gelach. (Al voel ik stiekem een beetje mee met het meisje.)
Het is nog licht buiten – want ja, zomer in Noorwegen – dus we besluiten een avondwandeling te maken langs de Sjoa, richting dat mysterieuze gebouw dat ik vanuit de raftbus spotte: het Heartbreak Hotel. We bereiken het na een halfuurtje. Twee wagens voor de deur, verder geen teken van leven. Maar… er klinken tonen uit de kelder. Nieuwsgierig als altijd gaan we op verkenning.
In een halfdonkere bar zitten precies drie mannen, drie dames en één serveerster. Ze vraagt spontaan of we willen meedoen aan de quiz. In het Noors welteverstaan. We bedanken vriendelijk en bestellen gewoon een biertje. De quiz gaat dus door met twee teams – we vermoeden sterk dat we derde zouden geëindigd zijn.
En dan, uit het niets, komt het meisje met een Polaroid naar onze tafel: of ze een foto mag maken van de McMotoBoys voor hun ‘Wall of Fame’. Dat hoef je ons geen twee keer te vragen. We poseren trots, en worden officieel vereeuwigd. Dus, beste lezer: wie ooit passeert aan het Heartbreak Hotel… check die muur aan de bar. Zie je vijf helden met een McMoto petje en biertje? Stuur ons een foto. Echt.
Met een warme gloed van avontuur (en een beetje bier) keren we terug naar onze slaapzaal, waar Bart al zachtjes het basritme van de nacht inzet. Op onze tenen kruipen we de stapelbedden in, klaar voor onze laatste dag op Noorse bodem.
Geen heartbreak vanavond – alleen hartelijke herinneringen. Slaapwel, Norge.
Reactie plaatsen
Reacties