Dag 3 - 18 Mei 2024 - Goedemorgen, Regen: Een McMoto Avontuur naar Bad Münstereifel / McTrip V - De Eifel '24 / McMotoTrips

Goedemorgen morgen, om het met de woorden van Nicole & Hugo te zingen. We zitten dan wel niet op een cruise, maar aan water geen gebrek. De golven van regen gaan weer gretig om onze ijzeren paardjes heen slaan als we de weersvoorspellingen mogen geloven.

Vandaag rijden we verder naar Bad Münstereifel via een stop aan Burg Eltz en door de Hohe Acht (747m).

Maar eerst, een vaudeville-achtige vertrek van onze teerbeminde en aller geliefde McBart. Na een prachtig ontbijt verzorgd door Klaus, was het tijd voor Bart om ons te verlaten. Er stonden belangrijkere dingen op zijn agenda.

Na een beetje ongemakkelijk schuifelen, vertelde Bart dat het niet nodig was om hem uit te wuiven. Laat dat nu iets zijn dat je niet in het McTeam smijt zonder gevolgen. En jawel, het hele gevolg om Bart een handje te helpen: Geurt om te helpen trekken, Johan & Steven om de juiste instructies te geven, Nico om het verkeer tegen te houden en Patrick om hem aan te moedigen om het gas hoog te houden. Eens gelanceerd, wijst een lieve dame in de richting van Bart en spreekt het befaamde woord uit: "Einbahnstraße". Nu ja, wisten wij veel. We kijken nog in de richting van Bart, dat alles goed verloopt en horen plots een wagen zijn toeter gaan. Ai, ai, ai… maar eind goed, al goed. Bart op zijn weg naar het belangrijke ding.

Nu tijd voor de stand van zaken: we zadelen op en vertrekken al in onze regenpakjes. We rijden richting Burg Eltz langs gladde weggetjes en komen aan op de parking. En jawel, motors betalen hier ook voor de parking. We wandelen richting de ingangspoort en hier staat een busje te wachten, dat ons - met een centje natuurlijk - naar de brug van de burcht kan brengen. We bedanken en besluiten te voet de steile daling in de regen aan te gaan. Hier gebeurde iets opmerkelijk: op al onze smartphones gaat er een alarm af. Beetje scary toch wel, met de boodschap “extreem gevaar”. Blijkbaar is er overstromingsgevaar dicht bij ons en is het opletten geblazen. Ook niet verwonderlijk met al die regenval.

We komen aan bij de burcht en betalen ons een ticketje. Blijkbaar is de burcht nog in privéhanden en in een afgesloten deel woont nog steeds de familie, en dit al meer dan 850 jaar. De burcht heeft een unieke bouw en heeft deze te danken aan de drie families die er gewoond hebben. Grappig weetje: een van de wandtapijten met dieren in het bos is gebaseerd op louter wat de kunstenaar in de middeleeuwen werd verteld. En zie je een leeuw die op een hond lijkt, of een struisvogel met bokkenpoten? Fascinerend om te zien.

Eens terug buiten is het nog harder beginnen te regenen. We gaan even pauzeren voor een warm koffietje in het café aan de burcht. Eens terug opgewarmd, is het tijd om onze paardjes op te zoeken. Als echte McMotoBoys ridders gingen we de steile helling naar boven bestrijden te voet, of dat dacht ik toch. Maar nee, drie van ons team namen de vlucht met het busje, terwijl de stoerste onder de gutsende regen en het naar beneden stromende water hun weg baanden naar de top van de berg. Uit respect laat ik de namen weg van de stoere strijders; iedereen is gelijk in ons McTeam. Inclusion everywhere!

Het blijft maar gieten en paf, het noodlot slaat toe: lekke band. Blijkbaar heeft de plug (die vorig jaar op de trip in UK geplaatst werd door onze held Johan) het begeven. We houden halt aan een tankstation om een tweede plug te steken en profiteren ervan om even halt te houden voor een lunch en wat te drogen. Er is eindelijk een regenpauze. Leuk om alle uitgebouwde wagens te bewonderen die op weg zijn naar de groene hel, met het nodige motorlawaai en gebrul.

We rijden verder, maar nog geen 10 minuten later springt tijdens het rijden mijn plug er weer uit, alsof er een ballon leeggelaten wordt. We stoppen en Johan gaat er deze keer een dubbele plug insteken. Maar het is duidelijk dat mijn achterband versleten is en nood heeft aan vervanging.

We komen aan in Bad Münstereifel en ik dacht dat onze beproevingen nu wel voorbij zouden zijn. Maar nee hoor, blijkt dat er nog een uitdaging ons te wachten staat: namelijk het vinden van ons huisje en de sleutel om binnen te geraken.

Eerste opgave geslaagd: huisje gevonden na een uur zoeken. Tweede opdracht: vind de sleutel. We krijgen via booking chat app een hint. Zoek naar het kleine raampje rechts van de deur, en jawel, Nico heeft het gevonden (je ziet hem op de knieën aan het raampje om de sleutel uit het sluisje te halen). Lijkt wel op een aflevering van de Mol.

Meteen na binnenkomst is het wow-effect enorm, wat een schitterend huis met zijn drie verdiepingen. We vergapen ons aan de prachtige inrichting en oude stijl die het huis uitstraalt, compleet met een traptuintje en sauna met uitzicht op de tuin.

Nico en ik besluiten de enorme dakkamer op de derde verdieping in beslag te nemen, met een trap die niet zonder risico’s is. Bij de eerste poging had Nico al de leuning uit de muur getrokken, die we dan wel professioneel terug geplaatst hebben.

We wandelen wat rond in dit prachtige middeleeuwse stadje uit 1299. Er zit een recente geschiedenis achter: ze hebben hier in 2021 een Hochwasserkatastrophe gehad en aan de foto’s te zien, complete verwoesting. Wonderbaarlijk hoe ze gelukt zijn om alles in een paar jaar te restaureren en terug op te bouwen.

We hebben een reservatie staan bij Tapferes Schneiderlein, Franse keuken door locals bereid maar geweldig eten en een ware afsluiter voor deze toch wel avontuurlijke dag. Nog even nagenieten in het brouwershuis, waar zelfs een tafel uitgerust is met een tap. Gekke jongens, die Duitsers.