We worden wakker in ons gezellige huisje aan het skicentrum en voelen het al: dit wordt er weer eentje om in te kaderen. De zon piept voorzichtig over de toppen terwijl we inpakken en voor een laatste keer door het huisje wandelen. Plots klinkt er een roep: “De derde kamer was toch niet op slot!” En jawel hoor – mysterie van het ontbrekende beddengoed opgelost. Alles netjes klaargelegd, gewoon... achter een ongeopende deur. McMotoBoys-klassieker.
Vandaag rijden we noordwaarts richting Sylte via Mollsbygda. De regenjasjes mogen weer even blijven zitten, want het weer zit mee. Na een rustige start langs het glasheldere Oppstrynsvatnet meer klimmen we opnieuw de bergen in. Haarspeldbochten kronkelen omhoog als een slang in winterslaap. We voelen het al: dit wordt speciaal.
Eerste halte: het Norsk Bremuseum.Om dat we ook af en toe iets cultureels willen meepikken – en geef toe, een mammout is nu eenmaal een ideaal fotomoment – besluiten we deze ijzige tempel van kennis binnen te wandelen. Maar de ware attractie blijkt al snel de Archimedes-schroef te zijn. Voor we het goed en wel beseffen, zijn de McMotoBoys vrolijk water omhoog aan het draaien als zes grote kinderen in motorkledij.
Na een tijdje moest ik streng ingrijpen: “Allé, mannekes, de speeltijd is gedaan. We hebben nog kilometers voor de boeg!”
Net op dat moment – jawel, wanneer iedereen klaarstaat om op te stappen – voelt Bart de nood der natuur. WC-time.
Resultaat? Een iconisch kiekje van Bart aan een charmant houten wc-hokje, pal in de ongerepte Noorse natuur. Een beeld dat gerust in een fotoboek mag, onder de categorie: "Mens en comfort in het wild."
Tweede stop: de Loen Skylift. Eentje van de steilste kabelbanen ter wereld, zo'n duizend meter recht omhoog – indrukwekkend staaltje techniek. De bende wandelt vol bewondering naar binnen, klaar om als echte Noorse McAlpinisten de lucht in te gaan.
Maar dan... de prijs. 625 Noorse kronen per persoon. Per persoon, jawel.
Dat bedrag doet zelfs onze motorjassen een beetje flapperen van schrik.
We kijken mekaar aan, trekken een collectieve McMoto-wenkbrauw op en besluiten: "Laat het maar voor een volgende keer."

En gelijk hadden we, want nog geen vijf minuten later – terwijl we al wat staan te prullen tussen de trollen en koelkastmagneetjes in de giftshop – trekt de mist op als een gordijn. De hele top in de wolken. Geen uitzicht, geen panorama, geen wauw-moment.
Kortom: 625 kronen uitgespaard, en een McMoto-giftshopmagneet rijker.
Langs het glasheldere Oppstrynsvatnet meer klimmen we opnieuw de bergen in.
Maar dan: de geplande route via weg 258, de Gamle Strynefjellsvegen, blijkt afgesloten. Tja… afgesloten? De McMotoBoys zijn niet van gisteren. Evalueren, knikken, beslissen. We rijden tot waar het kan.
En gelukkig maar – wat een adembenemende rit! Muren van sneeuw, kronkelende weggetjes, 1 graad op de teller, maar de glimlach smelt niet van ons gezicht.
Johan raakt zelfs even letterlijk van het pad af, te betoverd door het landschap, maar met vereende krachten duwen we zijn motor weer op het asfalt. Dit is puur Noorwegen: ruig, koud, magnifiek. Foto na foto, wow-moment na wow-moment.
We bereiken uiteindelijk de sneeuwrijke zomerskibestemming Stryn, waar skiërs vrolijk afdalen tussen sneeuwwanden. Twee liften, één piste, maar honderd keer charme. We parkeren de motoren tussen sneeuwtorens en zoeken warmte op in de knusse taverna van het gebied.
Opgewarmd en met hartjes vol natuur rijden we dezelfde weg terug naar beneden – wat een verschil als je de wereld ineens achterstevoren bekijkt. Na een korte pauze rijden we via de Oppljostunnel naar de Sunnylvsfjorden, waar in de verte al de zigzaggende klim van Mollsbygda op ons wacht. S-bochten, steile wanden, prachtig uitzicht – een achtbaan voor volwassenen.
Boven stoppen we even om het uitzicht vast te leggen. En zoals het echte McFotoModals betaamt, gaat ieder om beurt trots alleen op de foto – stijlvol en charmant als altijd. Uiteraard hoort ook hier een groepsfoto bij – en jawel, dankzij de onweerstaanbare charme van mijn majestueuze witte baard vinden we moeiteloos een vriendelijke dame die ons wil vereeuwigen. Als dank mag ze, zoals het hoort, even door de baard strijken – een klein gebaar, een groot moment.
Onze tocht brengt ons via Eidsdal naar onze tweede inlandse ferry richting Linge, waarna we aankomen in Sylte, een pareltje aan het fjord. Onze vriendelijke gastheer heet ons welkom in de prachtige Valldal Fjord Lodge, waar we onze kamers verdelen en genieten van de rust.
Het sportieve duo Steven & Bart trekken hun loopschoenen aan en verkennen al joggend het charmante havendorpje aan het Storfjorden. Ikzelf kies voor een rustige wandeling langs het water en bots onderweg nog op de joggers. We ontdekken ook de ingang van de mythische Trollstigen-pas, maar helaas – die blijft geloten en gaat pas open in juli. Route aanpassen dus, maar dat is iets voor morgen.
Eerst genieten. En dat doen we met een heerlijk diner in het hotel – smaakvol, lokaal, en bovenal verdiend. Terwijl de rest van het team nog even de lounge room opzoekt om te keuvelen met een fles whiskey in de hand, worden we vriendelijk herinnerd aan de Noorse regels: alcoholgebruik is strikt gereguleerd. De fles verdwijnt dus weer discreet in de bagage, voor een beter moment. Slim bekeken – dat moment komt nog wel.
Een dag vol hoogtepunten, letterlijke en figuurlijke. Bergen, sneeuw, koude vingers, warme herinneringen. McMotoBoys-style. Morgen wacht Sjoa. Maar nu? Slaap, dromen van sneeuwmuren en fjordenfluisteringen.
Reactie plaatsen
Reacties