Dag 6 - 10 Juni 2025 – De Melkweg der Boeren en de Bergen van Stilte / McTrip V - De Eifel '24 / McMotoTrips

De ochtend breekt aan in Beito, en we worden langzaam wakker in ons charmante verblijf aan het Øyangen-meer. Onze gastvrouw is goedgeluimd en bijzonder spraakzaam. Ze deelt trots het geheim van de Noorse aardbei: die smaakt volgens haar zo uitzonderlijk lekker omdat hij traag groeit in het frisse klimaat. Een beetje zoals onze McMotoBoys — niet snel, maar wél goed gerijpt.

Na een warm afscheid van onze hostfamilie pakken we alles in. Deze keer geen zon aan de hemel, maar regen die zachtjes op het dak tikt. Geen probleem voor ons, we trekken wijselijk de k-waykes aan. Een kleine opgave, een groot verschil later op de dag.

De eerste 30 kilometer op de nummer 51 nemen ons meteen mee de hoogte in. We stijgen tot 1400 meter en rijden een volledig andere wereld binnen — een maagdelijk wit maanlandschap waar nog sneeuw ligt. Kinderen spelen in de sneeuw en natuurlijk moeten we daar een paar plaatjes van schieten. Even lijkt het alsof de zomer ver weg is, maar onze harten blijven warm.

We volgen de legendarische Jotunheimvegen, ook wel bekend als de Milk Road. Deze oude boerenweg werd in 1950 aangelegd om melk van de boerderijen naar de valleien te vervoeren. Van Slangen tot Skåbu, met het prachtige Vinstre-meer aan onze zijde, slingeren we ons een weg door het desolate landschap — grindwegen inbegrepen, uiteraard geen probleem voor doorgewinterde McMotoBoys.

We blijven noordwaarts koersen over de 51, tot we afdalen uit het hooggebergte via een fenomenaal uitzicht over het Vågåvatnet-meer. Daarna opnieuw de bergen in — want ja, Noorwegen laat ons niet met rust. Tijd voor de indrukwekkende Sognefjellpas, die ons opnieuw tot 1428 meter hoogte brengt. Waanzinnige uitzichten, nog meer foto’s, en... een unieke groepsfoto in Korpen. En ja hoor, we vinden zelfs een vriendelijke dame die met plezier de zes McBoys op beeld wil vastleggen. Als dank mag ze, op voorstel van Bart, door m’n beroemde witte baard strelen.

Via de slingerende Tindevegen-route dalen we geleidelijk af uit het ruige gebergte en worden we beloond met een zicht op de Lustrafjord. Tijd om even de motoren te laten rusten, want hier nemen we de ferry van Fodnes Gard naar Svartahol — een korte oversteek met spectaculaire fjordbeelden.

Onze eindbestemming nadert: het Sogndal Skisenter, boven het rustige Dalavatnet-meer, waar een nieuw verblijf op ons wacht. En wát voor één. Luxe troef met ruime kamers en uitzicht dat postkaartwaardig is. Alleen… eentje van de kamers blijkt op slot. Of… dacht ik toch. smorgens zou blijken dat hij gewoon niet goed geopend werd, maar intussen hebben we ons al gesetteld: Bart nestelt zich knusjes in de living.

Zoals steeds trekken onze chef Steven en zijn sous-chef Bart naar de supermarkt voor de inkopen. En alweer verrast Steven vriend en vijand met een heerlijke maaltijd – deze keer pasta met alles erop en eraan. Zelfs de wijn ontbreekt niet, alsof we een sterrestaurant in de bergen zijn binnengereden.

Na het eten volgt een korte avondwandeling, nog wat filosofisch gekeuvel over muziek, en tevreden gezichten. Moe maar voldaan trekken we ons terug in onze kamers. We slapen met het uitzicht van de fjorden nog op ons netvlies en de geur van verse pasta in onze neus.

Wat een dag. Wat een land. En het mooiste? We zijn er nog niet.