Geweldig geslapen in onze luxe hutjes, geen gebrom van ronkende scheepsmotoren hier te horen. We gaan zelfs genieten van een top ontbijt in de breakfast club voor de uitverkorenen, wij dus, de McMotoBoys. We zijn er klaar mee, de reis zit erop, 't is gedaan, het mooie liedje ten einde, de reis is uitgereisd, de tocht is getrokken.
We rijden de boot af en ik dacht, laat maar eens iemand anders de leiding nemen. Steven is de Chinese vrijwilliger en na de eerste 10 minuten missen we al de afslag naar onze autostrade, waar rijdt hij toch naartoe, ik begin met mijn lichten te flitsen om hem een halt toe te roepen. Blijkt zijn GPS nog te staan als "vermijd autostrades". Bon, de Chief pakt terug de leiding en we zijn nu op het juiste pad naar ons thuisfront.
We stoppen nog even om elkaar bij een tankstation een welgemeende McKnuffel te geven, en weg zijn we. Ieder op zijn eigen tempo naar zijn nederige stek.
Het was weer een avontuur, deze keer met de nodige obstakels. Maar het heeft de pret niet kunnen bederven, het heeft ons nog hechter gemaakt als een team. Zoveel beleefd, zoveel gedaan, herinneringen voor het leven gemaakt. Weerom dank aan het perfecte McTeam, zijnde Bart, Steven, Nico, Geurt en Johan, voor deze "Embarking on the Gateway to the Enchanting Lake District".
Op naar nog veel meer embarkings!!
Site Story: De Chief moet onder het mes.
Jawel, the Chief moet onder het mes. Er moet een tumor uit + zwezerik. En kijk eens aan, ik word getrakteerd op een cadeautje van het McTeam. Een cadeautje met een boodschap voor onze Chief: "Omdat we altijd verkeerd rijden als jij niet voorop gaat". Met een boekje "de mooiste motorroutes in Europa" en "van hier tot in Tokio". Leesvoer voor in het ziekenhuis. Het boek is zelfs niemand minder dan Stephanie P. niet ontgaan. God mag weten waarom ze daar plots aan mijn bed stond in het ziekenhuis, maar een supervriendelijke en lieve dame. Ze vroeg me uit naar onze avonturen met de McMotoBoys en heeft zelfs mijn rug gewassen, gezien ik gehinderd werd door verschillende tubes die uit mijn lijf kwamen.
Klinkt misschien gek, maar de bezoeken met camera en microfoon hebben ervoor gezorgd dat ik snel op mijn benen stond en deze in combinatie met de leeslectuur hebben mijn genezing zeker bevorderd.
Na een weekje was ik al thuis en onze volgende trip aan het uitdokteren.
Zuid-Noorwegen staat zeker op de bucketlist, tussen bergen en fjorden.
Reactie plaatsen
Reacties