Happy Birthday to you...Happy Birthday to you...Hip Hip Hoera!!! We hebben een jarige onder ons vandaag. Geurt blaast maar liefst #@ kaarsjes uit en wensen hem natuurlijk nog vele jaartjes toe van vreugd en gelukkigheid met het McTeam!
🎂🏍️#BikerWisdom #AgeLikeFineWine
In een museum van stenen, te midden van vruchtenpracht, Daar staat Geurt, op zijn verjaardag vol pracht.
Op zijn BMW, als een held zonder vrees, Rijdt hij door de groenten, als een koning van geest.
Met McMotoBoys, een bende vol jolijt, Steven, Nico, Johan, Bart, en Patrick, altijd bereid.
Tussen de aardappels en tomaten staat hij stoer, De jarige Geurt, de man van het uur.
Zijn motorroar klinkt als een lach in de wind, Terwijl hij tussen de groenten zijn avontuur begint.
Gelukkige verjaardag, Geurt, te midden van dit festijn, Moge je dag gevuld zijn met plezier en gejuich, oh wat een schijn! 🎉🏍️
Na ons ontbijt bij de buren, moeten we er haast achter zetten, de tweede verrassing van de tour wacht op ons. De route ernaartoe was al een verrassing op zichzelf, maar dat komt later.
Zodra we Douglas verlaten, rijden we een heuvel op richting Onchan om via Laxey naar Ramsey te rijden. Onderweg komen we nog The Great Laxey Wheel tegen. Spijtig genoeg zit een bezoekje er niet in gezien we op tijd moeten zijn in Ramsey. Het McTeam rijdt wel eens verkeerd op onze avontuurlijke tochten, en dat is nu niet anders. Door het niet skippen van een Waypoint zijn we in lusjes aan het rijden, maar waar we door rijden (Laxey) is prachtig met zijn smalle straatjes, brugjes en glooiingen langs de oostkust.
Na wat heen en weer navigeren zijn we op weg naar onze eindbestemming, eens aangekomen in Ramsey wordt het moeilijk. We moeten blijkbaar een grindpad nemen (Fietsweg) naar een hoog gelegen heuvel. Nico heeft het grindpad gevonden en hop naar boven, we rijden nu werkelijk offroad en voorzichtigheid is geboden. Daarom rijdt de Ducati ook voorop, we denken als de Ducati naar boven kan (en het was steil omhoog met zijn momenten), wij ook. Eens boven komen we aan op Skyhill Shooting Centre.
Yep, we gaan een cursusje klei duif schieten volgen, want op Isle of Man leer je niet alleen bochten nemen, maar ook kleiduiven ontwijken – want wat zijn motoravonturen zonder een vleugje schietgrage finesse, toch? Hier worden we opgewacht door Jake, die heel blij is ons te zien (gezien we 1/5 uurtje te laat zijn).
Jake is gewoonweg fantastisch, en binnen enkele minuten zijn we al bezig met schieten. Iedereen krijgt de kans om 25 schoten af te vuren op de kleiduifjes en ze aan flarden te schieten (voor de activisten onder ons, het zijn natuurlijk biologisch afbreekbare kleiduiven). Dankzij de aanwijzingen van Jake schieten we die kleiduiven al snel uit de lucht. We krijgen de kans om op vijf verschillende plekken te schieten, waar de duifjes onder verschillende hoeken worden afgevuurd.
Nico blijkt hier de absolute krak te zijn en heeft de meeste treffers op zijn naam staan. Zodra het geweer is afgevuurd, voel je de terugslag en hoop je dat je er eentje aan flarden hebt geschoten. Het is zeker niet alleen een fysieke activiteit, maar ook een mentale uitdaging die spanning en vreugde combineert. Een fantastische ervaring die ons schietgrage avontuur naar ongekende hoogten tilt!
We nemen afscheid van Jake, en ja, we moeten nu terug naar beneden op dat gevreesde grindpad. Wijselijk hebben we besloten dat de Ducati voorop mag rijden, want als de Ducati het kan...
Eenmaal terug op het vertrouwde asfalt vervolgen we onze weg naar het meest noordelijke punt van het eiland, richting "Point of Ayre". De weg er naartoe is prachtig en we zien een totaal andere vegetatie met mooie kleurschakeringen. We hoopten een glimp op te vangen van de vuurtoren, maar de weg loopt dood. Dan besluiten we naar het prachtige strand te gaan (een verborgen pareltje), waar we een klein exemplaar te zien krijgen genaamd "The Winkie".
Terug op weg wagen we ons aan een stukje van de TT-route, de A3 naar Peel. Het rijdt soepel, maar er is niet bijster veel te zien. We begrijpen nu waarom deze A3 zo'n aantrekkingskracht uitoefent, gezien de kleine opeenvolgende bochtjes. Onze volgende stop is Peel Castle, gelegen op St Patrick's Isle. Ket kasteel werd door de Vikingen gebouwd in de 11e eeuw en nog als gevangenis gebruikt in de 19e eeuw.
We parkeren bij de kleine haven en besluiten een pauze te nemen bij de charmante dame die achter het fornuis staat te koken van het Manx Fish-kraampje. Ze heeft Queenies (schelpdieren met vuur in de pan) in de aanbieding en enkele verse vissalades. Alles wordt ter plekke klaargemaakt en smaakt overheerlijk, dus we besluiten zelfs voor een tweede portie te gaan. Genieten van de lokale lekkernijen met uitzicht op Peel Castle maakt deze pitstop een waar culinair avontuur!
En als een kers op de taart zijn we onderweg naar het meest zuidelijke punt van het eiland. De weg ernaartoe is fantastisch: het wegdek, het uitzicht, de bochten, alles komt hier samen. We maken een stop bij het Sound Cafe en genieten van het prachtige uitzicht op het eilandje recht voor ons, Calf of Man. Op dit kleine eilandje staan maar liefst 3 vuurtorens, waarvan de eerste twee zijn gebouwd in 1819 (Low en High), en de laatste in 1968, bemand tot 1995. Calf of Man is zeker een bezoek waard, maar de toegang is zeer beperkt om de natuur te behouden.
Het is hier werkelijk genieten. Ik wandel een stukje naar beneden, en mijn aandacht wordt plots getrokken door een gebrom en geblaas. Ik kijk naar rechts en zie zeehonden bij elkaar liggen op de rotsen. Niet zomaar zeehonden, maar grijze zeehonden, en ze zijn groot (tot 300 kg). Het is prachtig om hun spel te aanschouwen. De grijze zeehondenpopulatie in het Verenigd Koninkrijk daalde tot slechts 500 individuen in het begin van de 20e eeuw, voornamelijk als gevolg van de jacht. Gelukkig hebben ze een comeback gemaakt, en er wordt geschat dat er nu ongeveer 120.000 grijze zeehonden gedijen in het Verenigd Koninkrijk. Dit vormt 40% van de wereldwijde populatie!
Na het bewonderen van al deze pracht is het tijd om terug te keren naar Douglas, waar onze ferry op ons ligt te wachten. Eenmaal in Douglas aangekomen, parkeren we onze glimmende (van de regen) ijzeren rossen en stappen we de 1886 Bar & Grill binnen voor nog een smakelijk diner voordat we aan boord van de ferry moeten.
We rijden naar de ferry om in te checken, maar er is vertraging. Hier staan we dan, in de gutsende regen, te staren naar de ferry totdat er eindelijk beweging in komt. Na een half uurtje in de regen te hebben gestaan, mogen we gaan wachten in de vertrekhal. Na nog eens een half uur mogen we terug naar onze tweewielers. Maar nee, opnieuw een half uur in de regen wachten. Er kwam beweging, plots rijden er van de ferry enkele prachtige Amerikaanse oldtimers, maar we waren te laat voor foto's. Het wachten was echter nog niet voorbij; het blijkt dat we pas om 02:00 uur midden in de nacht gaan aankomen in plaats van 23:00 uur. Ik betwijfel of ons Bartje in Heysham zo lang wakker gaat blijven, dus het blije weerzien zal pas bij het ontbijt zijn.
Tijdens de overtocht begint het stevig te stormen, en het is indrukwekkend als je buiten staat en recht naar de draaiende antennes kijkt; het heeft iets futuristisch.
Eenmaal aangekomen is er nog een kort ritje naar het hotel, uitpakken, en dan rechtstreeks het bed in, gewoon uitgeput en direct in slaap gevallen. Wat een dag, zoveel beleefd, zoveel gedaan. Het gaat een vreugdevol weerzien worden met ons Bartje, de zesde man, in de ochtend. Ik kijk er naar uit...
Een Wist-je-datje:
Gezien als een mijlpaal voor eilandbewoners om generaties lang van te genieten, beeldt het standbeeld de sterren uit terwijl ze "Walking Home" naar Douglas.
Het is gemaakt door de wereldberoemde beeldhouwer Andy Edwards en toont de iconische popsterren die richting Douglas lopen, de stad van hun geboorte.
De Bee Gees zijn nooit hun land van geboorte vergeten en de broers hebben elke gelegenheid aangegrepen om met "diepe genegenheid en trots" te spreken over hun Manx-wortels.
Het is interessant om op te merken dat Hugh Gibb een drummer en bandleider was die, net als zijn zonen, voor volle zalen speelde, zij het in Douglas.
Datum: 13 September 2023
Afstand: 165 km
Tijd: 4.01 h
Gemiddelde snelheid: 41 km/h
Maximum snelheid: 127 km/h
Stijgen: 2227m
Dalen: 2233m
Overnachting: https://www.theroyalheysham.co.uk
Route gpx bestand
Reactie plaatsen
Reacties