ach...ach...aan alle schone liedjes komt een einde. Onze laatste dag in de Hoge Landen. 300 km te bollen naar onze ferry.
Na een "lovely" schots ontbijt en een zeer aangenaam gesprek met onze host Paul wordt het tijd om onze biezen te pakken.
En, tja, terwijl ik buiten met Paul nog een babbeltje maakte hoor ik achter mij een niet al te aangenaam geluid. Het kwam me bekend voor, “de val van een Ducati" geluid. Eens de motor terug in verticale positie nemen we afscheid en gaan we richting Newcastle haven.
Onze eerste stop wordt Old Cove, een mooi verborgen haventje, met blijkbaar, unieke steentjes op het strand. Onderweg raken we Steven kwijt, maar dit levert dan weer een prachtig filmpje op.
Klein bezoekje aan de kleine Old Cove haventje, nog eens de McDrone oplaten voor een laatste filmpje op deze alweer zonnige dag. En natuurlijk enkele speciale steentjes rapen voor onze vriendin Vanessa.
Genoeg op het strand gelegen, we trekken verder naar Holey Island. Maar eens aangekomen aan de Causeway is het nog hoogtij en kunnen we het eiland spijtig genoeg niet bereiken.
We nemen onze luch in de Barn & Beal reataurant en vetrekken voor onze laaste rit.
Onderweg komen een groepje Nederlandse motorijders ons voorbijgereden. Twee mannen en een vrouw. Een van de mannen heeft zijn nummerplaat in zijn rugzak gestoken. Ze voeren gekke nummertjes op voor ons, wheelie's, slalommen, dwars op de motor gaan zitten. Eens aangekomen aan de incheckrij van de ferry geraken we in gesprek. Blijkt dat ze met zijn zessen vetrokken zijn, maar onderweg drie maten verloren. Twee in het ziekenhuis door hun bocht te missen, een andere onderuitgegaan en motor pertotal. Grappig, blijkbaar hebben ze hun lesje nog niet geleerd en blijven ze stunts uithalen.
Eens op de boot sjorren we onze motors vast en gaan voor het buffet, waar Geurt nog aan de slaag geraakt met een bol kaas. We genieten nog van een "fantastisch" live optreden waarvan mij de naam van de groep me ontgaat, maar de whisky doet deugt.
Hoe deze reis samenvatten; onmogelijk, elke dag was uniek en had zijn eigen wow-momenten. Geweldige groep om met onderweg te zijn en wil hier Geurt, Nico, Steven, Johan en Bart bedanken voor hun fantastisch gezelschap, zonder jullie zou de reis niet zijn zoals hij is. Of zoals Lydia Protut het ooit prachtig heeft uitgedrukt: Ik ben blij dat jullie in mijn team zitten. Een welgemeende dikke merci aan de McMotoBoys, mogen er nog (vele) avonturen volgen...
“Ride Big, Ride Long, Ride Free.”
Reactie plaatsen
Reacties